Warszawa – przebudowa oficyny Biblioteki Publicznej i klasyczna kontrpropozycja

Stałym widzom strony powinna się już kojarzyć osoba pana Tomasza Gerasa. Architekta – klasycysty który w ciągu ostatnich miesięcy rozgrzał dyskusję na temat nowej architektury tradycyjnej. Pan Tomasz postanowił raz jeszcze wykonać kontrpropozycję, tym razem do trwającej przebudowy oficyny Biblioteki Publicznej Miasta Stołecznego Warszawy. Gmach ten kilkukrotnie w historii był już przebudowywany, za każdym razem jednak oficyna zyskiwała formę poszatkowanej elementami konstrukcyjnymi tafli szkła. Inaczej zaś jest w przypadku koncepcji pana Tomasza. Jest ona kontynuacją, lecz nie kopią głównego budynku, zaprojektowanego przez Jana Heuricha (młodszego).

Główny gmach biblioteki powstał w 1914 roku, budowę opłaciła Eugenia Kierbedź, korzystając ze środków przeznaczonych przez jej męża na cele społeczne. W 1928 roku bibliotekę przejął samorząd miasta Warszawy. Ciemne czasy, jak w przypadku znacznej większości centrum przedwojennej Warszawy, spotkały ją pod koniec Powstania Warszawskiego. W wyniku celowego podpalenia przez wycofujących się Niemców (oraz wcześniejszych grabieży), biblioteka straciła około 82% zbiorów.

Twórca opatrzył swój projekt komentarzem, zauważając analogię między zarzucanym klasycystom „Tworzeniem fałszu i przebrań” a kolejną przebudową fasady jaka ma miejsce obecnie, również w oderwaniu od struktury istniejącego budynku. Warto zwrócić uwagę, że klasyczna propozycja ma jednak jedno nawiązanie do struktury oryginalnej biblioteki. Widać bowiem na pierwszy rzut oka, że oficyna jest częścią gmachu obok, nie zaś osobnym budynkiem.

A na zakończenie: Jest mi niezmiernie miło pozdrowić wszystkich państwa, z tej strony nowy (trzeci już) administrator strony, Łukasz.