Elbląg – rekonstrukcja kamienicy przy ul. Rybackiej 37

Kamienica nr 37 to najnowsza rekonstrukcja na Starym Mieście w Elblągu. ”Perła elbląskiej secesji” (bo tak reklamuje nowy budynek inwestor firma deweloperska Mytych) została dobrze oceniona przez mieszkańców. Na miejskich forach o zrekonstruowanej fasadzie mówi się wręcz jako o wzorcowym przykładzie wyrażając często żal, że takie inwestycje na zniszczonej podczas wojny starówce należą do rzadkości (króluje deweloperska retrowersja). Choć zaskakiwać mogą duże przeszklenia budynku zdjęcia archiwalne pokazują, że tak właśnie wyglądał on przed wojną. W jego parterze mieścił się sklep z meblami. Więcej zdjęć kamienicy: Kamienica przy ul. Rybackiej 37 ukończona. Do kogo należała przed wojną? (+ zdjęcia) (elblag.net)

To druga rekonstrukcja w ramach inwestycji prowadzonej przez firmę Mytych na ul. Rybackiej, dodajmy, że zdecydowanie bardziej udana od poprzedniej wykonanej w 2017 roku. Przypominamy ją w komentarzu dla porównania. Pozostałe budynki to retrowersje.

Poniżej, również w komentarzu, dla zainteresowanych tematyką odbudowy Elbląga link do artykułu ”Retrowersja w Elblągu – próba krytycznego spojrzenia na tendencje w odbudowie miast historycznych”, autorstwa historyka sztuki Maurycego Hadriana Domino: ”Wynik odbudowy Starego Miasta w Elblągu metodą tzw. retrowersji pozostaje daleki od celu, jakim było przywrócenie zabytkowego klimatu tworzonego od wieków krajobrazu kulturowego miasta. W oparciu o powierzchowną i wieloznaczną w interpretacji teorię konserwatorską, pozornie odwołującą się do historii miejsca, dano w praktyce spory zakres dowolności w projektowaniu budynków. W efekcie powstała w tym miejscu architektura chaotyczna, ahistoryczna, w głównej mierze szablonowa i jednorodna, która nie tylko nie przywróciła historycznej sylwetki Starego Miasta, ale wprowadziła nową, obcą jakość. Działania te były albo aprobowane, albo zbywane obojętnością, co jest skutkiem nie tylko marginalnej świadomości znaczenia dziedzictwa kulturowego tego obszaru Polski, jak i samej zmiany statusu zabytku oraz atmosfery okresu po transformacji ustrojowej, naznaczonej przewagą myślenia pragmatyczno-inwestycyjnego.”